​Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης οι Τούρκοι προέλασαν προς όλες τις διευθύνσεις. Το 1462 κατέλαβαν το Μιστρά και όλα τα υπόλοιπα ερείσματα των Βυζαντινών στην Πελοπόννησο, το 1456 υπέταξαν όλη τη Σερβία, εκτός από το Βελιγράδι, το 1462 τη Βλαχία και το 1463 τη Βοσνία. Ύστερα κατέλαβαν τη Θάσο, την Ίμβρο, τη Μυτιλήνη, τη Χαλκίδα και στράφηκαν προς τον Εύξεινο, όπου υπέταξαν μεγάλο μέρος της Κριμαίας. Μετά υπέταξαν και τη Βυζαντινή αυτοκρατορία των Μεγαλοκομνηνών της Τραπεζούντας (1461) και στράφηκαν προς τη ΝΑ Ιταλία. Κατά τις επιχειρήσεις αυτές κατέλαβαν τη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα. 
Ο Σελίμ Α΄ διπλασίασε σχεδόν την έκταση του τουρκικού κράτους, κυριεύοντας το Κουρδιστάν (1515) και την Αίγυπτο (1517). Ο διάδοχός του Σουλεϊμάν Α΄ κυρίευσε το Βελιγράδι, τη Ρόδο, τη Βουδαπέστη (1528), και το 1529 στράφηκε κατά της Βιέννης, την οποία πολιόρκησε και κανονιοβόλησε. Αναγκάστηκε όμως να λύσει την πολιορκία, γιατί η φρουρά της πόλης αντιτάχτηκε γενναία. Ύστερα απ` αυτό υπέταξε την Αρμενία και έφτασε μέχρι τη Βαγδάτη. Με το Σουλεϊμάν Α΄ η Τουρκία έφτασε στη μεγαλύτερή της ακμή. Τα σύνορά της ήταν από Αυστρία μέχρι την Περσία και από τα βόρεια παράλια του Εύξεινου μέχρι την Αραβία και τη Μεσοποταμία, ενώ η τουρκική κυριαρχία αναγνωριζόταν και στα βόρεια παράλια της Αφρικής, μέχρι το Μαρόκο. 
Αλλά από τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Σουλεϊμάν Α΄ άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα της παρακμής, που εντάθηκαν στα χρόνια των ανάξιων διαδόχων του. Η πρώτη μεγάλη ήττα των Τούρκων σημειώθηκε στη Ναύπακτο, όπου οι Βενετοί κατέστρεψαν τον τουρκικό στόλο (1571). Νέες κατακτήσεις οι Τούρκοι πέτυχαν το 1639 με την κατάληψη της Βαγδάτης, το 1669 με την ολοκλήρωση της υποταγής της Κρήτης και το 1672 με την απόσπαση της Ποδολίας από την Πολωνία. Το 1683 επιχείρησαν για δεύτερη φορά να καταλάβουν τη Βιέννη, αλλά απέτυχαν και πάλι. Συνέπεια της αποτυχίας αυτής ήταν να συνασπιστούν οι χριστιανικές δυνάμεις και να αρχίσουν την απόσπαση περιοχών της 
​Οι Βενετοί κατέλαβαν τη Λευκάδα, την Πρέβεζα, την Κορώνη, την Καλαμάτα (1685) και τον επόμενο χρόνο το Ναβαρίνο, τη Μεθώνη, το Ναύπλιο, την Πάτρα, τη Ναύπακτο, την Κόρινθο και την Αθήνα. Νίκες σημείωσαν και οι Πολωνοί, καθώς και οι Αυστριακοί. Οι Τούρκοι υποχρεώθηκαν να υπογράψουν τις συνθήκες του Κάρλοβιτς (1699), με τις οποίες έγινε ο πρώτος διαμελισμός της αυτοκρατορίας. Υποχώρησαν κάτω από το Δούναβη, ενώ η Βενετία κράτησε ολόκληρη την Πελοπόννησο και τη Δαλματία· η Ρωσία κατέλαβε το Αζόφ και έτσι κατέβηκε στον Εύξεινο.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις

Πηγή: http://www.atheo.gr

Picture


Πηγή: http://www.stintaxi.com
Είχαμε επιβολή ενός πλέγματος απίστευτων σε έμπνευση φόρων, όπως ο κεφαλικός φόρος, οι φόροι για τα τζαμιά, για τα χαρέμια, για τη συντήρηση των οχυρών κ.λπ. επιβάρυναν κυρίως τον υπόδουλο ελληνικό πληθυσμό και υπογράμμιζαν έτσι με τον πιο έντονο και αυταρχικό τρόπο τις εθνικές διαφορές ανάμεσα στους κατακτητές και τους ραγιάδες, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της πρώιμης Τουρκοκρατίας. Η ανελέητη φορολογία σε συνδυασμό με τον τρόπο εκμετάλλευσης της γης και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, είχε σαν αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας και την εγκατάλειψη της γης.
Βασική υποχρέωση των κοινοτικών αρχόντων της εποχής, ήταν το "στρώσιμο των τεφτεριών" φράση που σήμαινε, ότι όριζαν το φόρο, που έπρεπε να πληρώσει κάθε μέλος της κοινότητας, ανάλογα με την περιουσιακή του κατάσταση (ιδιόκτητο σπίτι, χωράφια κλπ.) και τα εισοδήματα του, με βάση το "κατάστιχο" που συντασσόταν από εκτιμητές κάθε 7 χρόνια. Την είσπραξη έκανε ο "γραμματικός" του χωριού ή κάποιος ειδικός φοροεισπράχτορας. Οι φόροι, αυτοί ήταν άσχετοι από άλλα "δοσίματα" για κοινοτικές ανάγκες (δρόμους, γεφύρια, κονάκι του βοεβόδα, πληρωμή ζημιών, αμοιβή κοινοτικών υπαλλήλων, δασκάλων, υδρονόμων, αγροφυλάκων κλπ.). Γενικά, οι φόροι που πλήρωναν οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς κατακτητές ήταν αρκετοί, αλλά και δυσβάστακτοι.
​Κάθε οικογένεια κατέβαλλε επίσης πολλά άλλα "χαράτσια" (φόρους) για τα παραγόμενα προϊόντα, για τα κτήματα. Ο βασικός φόρος ήταν αυτός της δεκάτης. Δηλαδή σε κάθε δέκα ίσα μέρη παραγωγής αγροτοκτηνοτροφικού προϊόντος, το ένα μέρος το έπαιρνε ο εκπρόσωπος της Οθωμανικής εξουσίας. Το κράτος υπενοικίαζε συνήθως το δικαίωμα είσπραξης της δεκάτης σε τοπικούς άρχοντες.
Oι Οθωμανοί, στην προσπάθεια τους να ελέγξουν αποφασιστικά τους υπόδουλους υπηκόους του κράτους τους, ανέπτυξαν ένα λεπτομερές σύστημα καταγραφής των οικονομικών και δημογραφικών δεδομένων, που συνέλεγαν από κάθε γωνία της αυτοκρατορίας.
Σε ολόκληρη τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί του ελλαδικού, του μικρασιατικού και του βαλκανικού χώρου, ήταν υποχρεωμένοι να εξαργυρώνουν την αποδοχή της θρησκευτικής τους ταυτότητας από το κράτος, καταβάλλοντας, σε ετήσια βάση, ένα καθορισμένο χρηματικό ποσό, τον κεφαλικό φόρο. H καταβολή του φόρου αυτού ήταν σύμφωνη με τον ιερό νόμο του Iσλάμ, ο οποίος όριζε, πως οι "άπιστοι", που κατοικούσαν στη γη των "πιστών" ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν χρήματα για την "προστασία" τους από τους μουσουλμάνους. Tο ύψος του κεφαλικού φόρου καταλογιζόταν σε κάθε νοικοκυριό (hane) και δεν παρουσίαζε μεγάλη διακύμανση. Eπιβαρυνόταν, σχεδόν ισόποσα, όλος ο ενήλικος ανδρικός υποτελής πληθυσμός.
​Αναλυτικότερα έχουμε:
  • Τον κεφαλικό φόρο, από όλους τους υπόδουλους (άνδρες, γυναίκες και παιδιά).
  • Η λεγόμενη "αποδεκάτωσις παίδων". Πρόκειται για το ελεεινό "παιδομάζωμα" που καθιερώθηκε επί σουλτάνου Μουράτ Α΄. Έπαιρναν υποχρεωτικά, Ελληνόπουλα ηλικίας αρχικά 6-7 ετών και τα κατέτασσαν στα τάγματα των Γενιτσάρων. Αυτός ο φόρος είχε ονομασθεί και "φόρος αίματος".
  • Ο στρατιωτικός φόρος που τον πλήρωνα ν όλοι οι άρρενες κάτοικοι από 12 ετών έως τα βαθιά τους γεράματα.
  • Ο φόρος "Κιουρέκ αξεσί" που τα έσοδά του προορίζονταν για την ενίσχυση του στόλου.
  • Ο φόρος "Αβαρίζ" για την αποφυγή της στρατολόγησης.
  • Ο φόρος "Αβέ Αξεσή" για την ... διαδκέδαση του σουλτάνου!!!
  • Ο φόρος "Τεκιαλίφι Ντιβανιγιέ" για τις ανάγκες του υπουργικού συμβουλίου.
  • Ζητήθηκε ακόμα και "φόρος οδοντογλυφίδας" που τον απαιτούσαν από τους υπόδουλους οι Τούρκοι αγάδες και άλλοι αξιωματούχοι για τον καθαρισμό των δοντιών τους.
​Επίσης κάθε οικογένεια πλήρωνε το φόρο"καπνού" (δηλαδή για το τζάκι της οικογένειας που κάπνιζε), και τους φόρους για το γάμο μπουγά παρασί), τα καταλύματα, τα επαρχιακά έξοδα, την τιμητική στολή ("καφτάνια"), τα καρφοπέταλα κι άλλους, που είχε δικαίωμα να επιβάλλει ο κάθε τοπικός Οθωμανός διοικητής.
Οι κάτοικοι των Αγράφων για παράδειγμα, πλήρωναν μεταξύ άλλων και... ένα "αστάρι"(βαμβακερό ύφασμα επένδυσης), 6 πήχες η κάθε οικογένεια, που χρησίμευε "ως σφογγιστήρι των αγγείων του σουλτάνου". Το ύφασμα αυτό το ύφαιναν στον αργαλειό και το συγκέντρωνε ο "αστάρ τσαούσης", που είχε την έδρα του στη Λάρισα. Ο λαός της περιοχής έβλεπε ως πραγματικούς επιδρομείς τους ακόρεστους φοροεισπράκτορες του κράτους, που ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός αποκαλούσε "λυκόμορφους φορολόγους".
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις

Πηγή: http://www.atheo.gr

Πηγή: http://www.stintaxi.com
​
Με την τραγική πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Οθωμανούς Τούρκους το 1453 η διαδικασία της προσαύξησης της δύναμης του Οικουμενικού Πατριάρχη επιταχύνεται. Ο Σουλτάνος ανέλαβε το ρόλο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα και επένδυσε την εξουσία του με το κύρος του. Από το Σουλτάνο Μωάμεθ τον Πορθητή ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση Γεννάδιος Σχολάριος κατόρθωσε να εξασφαλίσει σημαντικές παραχωρήσεις για την Εκκλησία. Στον Πατριάρχη δόθηκε εξουσία όχι μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική ως ανώτατη αρχή όλων των ορθόδοξων λαών των υποκείμενων στους Τούρκους, συμπεριλαμβανομένων Σέρβων, Βουλγάρων, Αλβανών και Ελλήνων. 
Έτσι η ανασύσταση του Πατριαρχείου ήταν προϊόν της επιθυμίας για ενσωμάτωση των υπόδουλων χριστιανικών πληθυσμών εκ μέρους των Τούρκων. Πολύ νωρίς πάντως ετέθησαν σε αμφισβήτηση τα προνόμια του Πατριαρχείου-γύρω στα 1470- όταν κλήθηκε ο Γεννάδιος να εξηγήσει αν ο Χριστιανισμός ήταν μονοθεϊστική θρησκεία ή όχι και επομένως αν σε τελική ανάλυση δικαιούνταν οι χριστιανοί να έχουν αυτά τα προνόμια βάσει του μουσουλμανικού δικαίου προς τους λαούς της Βίβλου. 
Το 1474 το Πατριαρχείο εκδήλωσε την πρωτοβουλία να πληρώνει φόρο στο οθωμανικό δημόσιο, φόρο τον οποίο θα ήταν υποχρεωμένο να εισπράττει. Η τελευταία αυτή πρωτοβουλία ήταν προϊόν επιθυμίας αγκίστρωσης του Πατριαρχείου από το οθωμανικό δημόσιο και καλύτερης κατοχύρωσης της θέσης του έναντι των Οθωμανών. Πάντως προς την κατεύθυνση αυτή είχε αρχίσει να κινείται και ο Γεννάδιος όταν κατέβαλε χρηματικό ποσό στον Τούρκο δυνάστη ως ανταπόδοση για την παραχώρηση σε εκείνον ενός αξιώματος. 
​Το Πατριαρχείο συνέβαλε στη συντήρηση της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς μαζί με την ορθόδοξη λειτουργική και εκκλησιαστική παράδοση. Όταν ξέσπασε τελικά η ελληνική Επανάσταση το 1821 ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε', υπό την απειλή γενικής σφαγής των χριστιανών της Κωνσταντινούπολης, αναγκάστηκε να αφορίσει τους επαναστάτες. Παρά την ενέργειά του αυτή, την ημέρα του Πάσχα του 1821 απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχικού Οίκου, η οποία από τότε παραμένει σφραγισμένη.
Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης η βυζαντινή αριστοκρατία βαθμιαία εξαφανίστηκε, καθώς πολλά μέλη της διέφυγαν στη Δύση και άλλα έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της άλωσης. Μια νέα όμως τάξη άρχισε να διαμορφώνεται στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επιβλήθηκε βαθμιαία μέσα από την άσκηση επιστημονικών επαγγελμάτων και την οικονομική της ευρωστία. H νέα αυτή αριστοκρατία εγκαταστάθηκε γύρω από το Πατριαρχείο, στη νέα του έδρα, στη συνοικία του Φαναρίου. 
Οι Φαναριώτες, όπως αποκλήθηκαν, ήταν κυρίως ελληνικής καταγωγής, αν και ανάμεσά τους υπήρχαν εξελληνισμένες οικογένειες Ρουμάνων, Αλβανών και Ιταλών. H ανάδειξή τους ως πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων του ελληνικού έθνους και της οθωμανικής διοίκησης ανάγεται στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν για πρώτη φορά ένας ΄Έλληνας από την Τραπεζούντα, ο Παναγιώτης Nικούσιος, με σπουδές στην Πάδοβα και γλωσσομαθής κατέλαβε τη θέση του μεγάλου δραγομάνου της Πύλης. ΄Έκτοτε, ορθόδοξοι Φαναριώτες, οι οποίοι ήταν οι πλέον καλλιεργημένοι, γλωσσομαθείς και με εμπειρία από την Ευρώπη, υπήκοοι της αυτοκρατορίας, καταλάμβαναν το αξίωμα αυτό, στο οποίο σύντομα προστέθηκαν τα αξιώματα του δραγομάνου του στόλου και κυρίως, από τις αρχές του 18ου αιώνα, των ηγεμόνων των αυτόνομων παραδουνάβιων ηγεμονιών της Βλαχίας και της Μολδαβίας.
​Πρώτος Έλληνας ηγεμόνας στη Βλαχία το 1709 και έπειτα στη Μολδαβίας το 1710 έγινε ο Nικόλαος Mαυροκορδάτος. Στις ηγεμονίες οι Φαναριώτες έγιναν κατ' αρχάς ευνοϊκά δεκτοί, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός που έφερναν μαζί τους ήταν αρκετά ισχυρός για να ανακόψει τη σλαβική πολιτισμική επιρροή που είχε επιβληθεί μέσω της Εκκλησίας. Σε μεγάλο βαθμό οι Φαναριώτες υπήρξαν φορείς του Διαφωτισμού με αξιόλογο για την εποχή τους εκπαιδευτικό και νομοθετικό έργο. ΄Όμως, η διοίκησή τους ήγηρε ύστερα από κάποιο διάστημα τη δυσαρέσκεια της ρουμανικής κοινής γνώμης. Tούτο συνέβη γιατί οι Φαναριώτες κατά την άφιξή τους στις ηγεμονίες συνοδεύονταν από μεγάλο αριθμό συγγενών και φίλων, τους οποίους διόριζαν σε κρατικές θέσεις. Οι τελευταίοι, επειδή η θέση τους ήταν μονίμως επισφαλής, προσπαθούσαν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα.
Οι θέσεις που κατείχαν οι Φαναριώτες μέσα στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό και μέσα στην Ορθοδοξία και η διοικητική τους εμπειρία από τις ηγεμονίες συνέτειναν στο να ριζωθεί στον κύκλο τους η πεποίθηση ότι αυτοί ήταν οι εκλεκτοί του έθνους και η ηγετική του τάξη. Oι φαναριώτικες οικογένειες (Mαυροκορδάτοι, Yψηλάντηδες, Παλαιολόγοι, Kαντακουζηνοί και Κομνηνοί) υπερηφανεύονταν για την καταγωγή τους από αρχοντικούς οίκους του Βυζαντίου και αυτοαποκαλούνταν άρχοντες του γένους των Ρωμαίων, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν απόγονοι των βυζαντινών αρχόντων. Το πολιτικό τους όραμα ήταν η αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας υπό τη δική τους ηγεμονία. Χαρακτηριστικό αυτού του πολιτικού τους οράματος αποτελεί το γεγονός ότι για την ανάρρησή τους στο θρόνο των ηγεμονιών ακολουθούσαν το τυπικό της στέψης των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. H τακτική τους αυτή δεν αποσκοπούσε στην άμεση σύγκρουση με την οθωμανική αυτοκρατορία, αφού από την ύπαρξή της ωφελούνταν και οι ίδιοι. Απέβλεπαν όμως στη σταδιακή διάβρωση του οθωμανικού κράτους και στην τελική αντικατάστασή του από μια νέα βυζαντινή αυτοκρατορία, όπου ο χριστιανισμός και ο ελληνικός πολιτισμός θα κυριαρχούσαν.
​Επειδή οι Τούρκοι δεν είχαν κατάλληλα οργανωμένο κράτος, αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με την τοπική ηγεσία του κάθε χωριού, τους δημογέροντες ή προεστούς (ή κοτζαμπάσηδες όπως τους ονόμαζαν), προκειμένου αυτοί να διατηρούν την τάξη και να μαζεύουν τους φόρους για λογαριασμό του σουλτάνου. Οι κοτζαμπάσηδες κατάγονταν από πλούσιες οικογένειες και με την συλλογή των φόρων γίνονταν ακόμα πιο πλούσιοι.
Παρ' όλο που κάποιοι από αυτούς κυβερνούσαν με δικαιοσύνη και αισθάνονταν πατριώτες, οι περισσότεροι έβλεπαν με περιφρόνηση τον λαό και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να διατηρούν την εξουσία και τα πλούτη τους.
Γι' αυτούς τους λόγους δεν συμπαθούσαν τους ξεσηκωμούς των υπόδουλων ραγιάδων, αφού έτσι θα κινδύνευαν τα προνόμιά τους.
Συχνά η συμπεριφορά τους προς τον λαό ήταν σκληρότερη κι από την συμπεριφορά των Τούρκων, οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, ήταν αδύνατον να ελέγχουν από μόνοι τους τα πάντα.
Όταν ένιωθαν να απειλούνται, και προκειμένου να διασφαλίζουν την εξουσία τους, δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν άλλοτε με τους αρματολούς και άλλοτε με τους Τούρκους.
Η κατακραυγή εναντίον τους ήταν έντονη, όχι μόνο από τους Έλληνες αλλά και από τους ξένους περιηγητές στην Ελλάδα.
​Ο Καποδίστριας έλεγε πως ήταν « Τούρκοι φέροντες χριστιανικά ονόματα ». Ο Κουντουριώτης τούς αποκαλούσε τουρκοπροεστούς, ο λαός τουρκοκοτζαμπάσηδες.

Τις αντιλήψεις του λαού για τους κοτζαμπάσηδες τις βρίσκουμε και στα δημοτικά τραγούδια:

"Ένα κοράκι ξέβγαινε, μέσα από τον Άδη
 Σύρει και εις τα νύχια του ανθρώπινο κεφάλι
 Κι’ ώρας ώρας το ρώταγε, κι’ ώρας ώρας του λέει:
Κεφάλι κακοκέφαλο, κακού καιρού γραμμένο
 Τι έκαμες στα νιάτα σου κι’ είσαι κριματισμένο;
Μην ήσουν πρώτος στο χωριό και μοίραζες τα χρέη;
Έριχνες πλούσιους εκατό και στους φτωχούς διακόσια
 Και μια χήρα με παιδιά τους ρίχνεις πεντακόσια."
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις

Πηγή: http://www.atheo.gr

Πηγή: http://www.stintaxi.com

Είναι γεγονός ότι η οικονομική και πνευματική ανάπτυξη των Ελλήνων στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οδήγησε στην εθνική αφύπνιση. Μέσα στους νάρθηκες των εκκλησιών και των απομακρυσμένων μοναστηριών σφυρηλατήθηκε η ψυχή των Ελλήνων για να είναι έτοιμη όταν έρθει η ώρα να διεκδικήσει την ελευθερία. Εκεί μέσα έσπαζαν οι κρίκοι της αλυσίδας που κρατούσε δέσμια την αγάπη για την ελευθερία.
Έτσι, δεν άργησε, όταν η τουρκική αυθαιρεσία περνούσε τα ανθρώπινα όρια, να γεμίσουν τα βουνά του Ολύμπου και της Πίνδου από τους ατίθασους και απείθαρχους αντάρτες. Τότε γεννήθηκε η κλεφτουριά που έγραψε τις δικές της σελίδες στην ιστορία του έθνους. Άπειρα είναι τα ποιήματα και τα τραγούδια του λαού με τα οποία εξύμνησε τα ηρωικά κατορθώματα των κλεφτών. Αλλά για ποιους κλέφτες μιλάμε. Είναι εκείνοι που αρνήθηκαν το ζυγό, αρνήθηκαν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό.
Πήραν τα βουνά της Πίνδου και του Ολύμπου. Κλέφτες τους ονόμαζαν οι Τούρκοι στους Έλληνες των χωριών και των πόλεων στην προσπάθειά τους να τους πείσουν να αρνηθούν τον εφοδιασμό των ανταρτών με τρόφιμα και ρουχισμό. Η ελληνική, όμως, ψυχή αγιοποίησε τη λέξη «κλέφτης» ώστε να συμβολίζει τον γενναίο, τον τολμηρό που καλείται να υπερασπιστεί τις ζωές και τις περιουσίες των συμπατριωτών του αλλά και τα ιδεώδη μιας ολόκληρης φυλής.
Κάποιες φορές, όμως, οι αντάρτες από τα Άγραφα κατεβαίνουν στην θεσσαλική πεδιάδα, ληστεύουν τις ιδιοκτησίες των Τούρκων. Με την πάροδο του χρόνου εξελίχθησαν οι κλέφτες, οι τιμωροί των Τούρκων στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες τους αλλά πολλές φορές και για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία τρόφιμα για την επιβίωσή τους.
«Ο κλέφτης της ελληνικής εκείνης εποχής, δεν είναι ούτε ο άριστος τύπος των ανθρώπων, ούτε ο άσχημος, ούτε ο αστός, ούτε ο χωριάτης, ούτε ο γεωργός, αλλά είναι και θα είναι και θα παραμένει στην ιστορία αυτός που είναι. Είναι ατόφιος, ο Έλληνας, ο κλέφτης με την ξεχωριστή και την ιδιόρρυθμη λεβεντιά του, την γεμάτη περηφάνια και ανδρεία. Μια γονιμότητα και μια δύναμη είναι φωλιασμένη στην ψυχή του». 
Η ζωή του κλέφτη επάνω στου βουνό έχει τις δικές της δυσκολίες, κυρίως, τις εποχές του χειμώνα όταν επικρατούν συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων. Όταν όλα γύρω του είναι χιονισμένα και παγωμένα. Πρώτα η αναζήτηση στέγης σε κάποια σπηλιά μαζί με τα άγρια ζώα, σε κάποια ξεχασμένη μάντρα ή και τα σπίτια κάποιου απομακρυσμένου χωριού.
Δεν είναι μόνο οι στερήσεις των φυσικών αγαθών. Είναι και οι στερήσεις των δικών τους προσώπων στο χωριό ή στην πόλη. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί την ώρα της Ανάστασης, το Πάσχα, ή της πρωτοχρονιάς επικράτησε σήμερα το έθιμο να πυροβολούν στον αέρα; Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία. Η οικογένεια του αντάρτη ειδοποιούσε με τον τρόπο αυτό την ώρα της Ανάστασης, για να τσουγκρίσει το κόκκινο αυγό με τον συμπολεμιστή του. Του έλειπε η οικογένεια, τα παιδιά και αυτό δεν διαρκούσε κάποια χρόνια, παρά ολόκληρη τη ζωή του.
Κάποια στιγμή θα ανέβαινε στο βουνό και το παιδί του, είτε παρασυρμένο από το κλέφτικο τραγούδι, γοητευμένο από τα κατορθώματα του πατέρα του ή και από την εκδικητική μανία των Τούρκων όταν αναζητούσε το παιδί του.
Ήταν υποχρεωμένος ο αντάρτης-κλέφτης να γυμνάζεται μαζί με τους συμπολεμιστές του. Να ασκεί το σώμα του αλλά και τη ψυχή του. Να ασκείται στην σκοποβολή για να έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα αφού τα πυρομαχικά του είναι πάντα περιορισμένα έναντι των Τούρκων.
Ήταν συνήθως ηλιοκαμένος, λεπτός και αδύνατος. Φορούσε την παραδοσιακή ενδυμασία της φουστανέλας ζωσμένος στη μέση με τις πιστόλες της εποχής εκείνης και τα μαχαίρια για την προσωπική του ασφάλεια αλλά και για την υπεράσπιση των ιδανικών του.
Αχώριστος σύντροφος των κλεφτών είναι το καριοφίλι, το ντουφέκι του, γύρω από το οποίο η λαϊκή μούσα έχει πλέον τα ομορφότερα τραγούδια.
«Πολλά τουφέκια πέφτουνε, μιλιόνια, καριοφίλια» 
Στην προσπάθειά τους οι Τούρκοι να περιορίσουν τις δραστηριότητες των ανταρτών αναγκάστηκαν να εξοπλίσουν, να αρματώσουν Έλληνες με σκοπό να επιβάλουν την τάξη και να προστατέψουν τους τουρκικούς πληθυσμούς, ίδρυσαν το αρματολίκι. Δηλαδή μια συγκεκριμένη περιοχή την οποία αναλάμβαναν οι αρματολοί να διαφυλάξουν με ανταλλάγματα, φυσικά οικονομικά. Αμοιβές, φοροαπαλλαγές και, κυρίως, απαλλαγές των παιδιών τους από την υποχρέωση των γενιτσάρων. Το τελευταίο ήταν μια καλή ευκαιρία να γλιτώσει το παιδί από τα χέρια του δυνάστη, αλλά και να εκπαιδευτεί ο πατέρας στα όπλα, ήταν κάτι που υπολόγιζε ο σκλαβωμένος Έλληνας.
Για να προστατευτούν, λοιπόν, οι Τούρκοι από τις επιδρομές των ανταρτών-κλεφτών αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν το θεσμό του αρματολού. Του ένοπλου, δηλαδή στρατευμένου Έλληνα που θα προστάτευε τις ζωές και τις περιουσίες των Τούρκων και των Ελλήνων. Ο σουλτάνος Μουράτ Β’ (1421-1451) λίγα χρόνια πριν την άλωση της Πόλης αναγκάζεται να δημιουργήσει το πρώτο αρματολίκι στην περιοχή του ελλαδικού-τουρκοκρατούμενου χώρου, αναθέτοντας σε ένα από τους παλιούς κλέφτες.
Σκοπός του ήταν η τήρηση της τάξης. Βέβαια, τη θέση αυτή δεν την κρατούσε πολύ γιατί κάποιες ενέργειες του κλέφτη-αρματολού θα κινούσαν την υποψία των Τούρκων ότι εξυπηρετεί τους Έλληνες ή τους ευρωπαίους χριστιανούς. Ο αρματολός αφού έπεσε στη δυσμένεια των Τούρκων, ξαναγύριζε στο βουνό κοντά στους συμπατριώτες του για να ζήσει κοντά τους υπερασπιζόμενος τους Έλληνες και τα ιδανικά τους.
Ο θεσμός των αρματολών θα γενικευτεί σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος, της Ηπείρου και της Μακεδονίας, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Πολλοί αρματολοί φρόντισαν να κάνουν τα αρματολίκια τους κληρονομικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τελικά μια κλειστή σχεδόν τάξη, τα «τζάκια» που προκάλεσε και την εχθρότητα των Ελλήνων.
Στην ιστορία έγιναν γνωστά πάντως τα αρματολίκια των Αγράφων και του Ολύμπου γιατί στις περιοχές εκείνες είχαν καταφύγει στα βουνά της οι κλέφτες από πολλές περιοχές.
Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το γεγονός ότι: στις δύο αυτές ομάδες πολεμιστών στηρίχθηκε η ελληνική επανάσταση. Αυτοί αποτέλεσαν τον ένοπλο πυρήνα του στρατού που θα πήγαινε μπροστά για να συγκρουστεί με τον τακτικό στρατό της Τουρκίας. Κοντά τους θα συσπειρωθούν πολλοί Έλληνες την ημέρα του ξεσηκωμού. Μέσα από αυτούς θα προκύψουν και πολέμαρχοι που θα τους οδηγήσουν στη νίκη.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
Πηγή: http://www.atheo.gr

Πηγή: http://www.stintaxi.com

​Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς είναι μια συνθήκη που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1699 στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι, μια πόλη στη σημερινή Σερβία. Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστροοθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν.
Η συνθήκη υπογράφτηκε μετά από ένα συνέδριο δύο μηνών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ιερής Συμμαχίας του 1684 (μίας συμμαχίας διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων που περιελάμβανε την Αψβουργική Αυτοκρατορία, την Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία, τη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Ρωσική Αυτοκρατορία) . Οι Οθωμανοί παραχώρησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ουγγαρίας, την Τρανσυλβανία και την Σλαβονία στην Αυστρία, ενώ η Ποδολία πέρασε στην Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία. Το μεγαλύτερο μέρος της Δαλματίας πέρασε στη Βενετία, μαζί με την Πελοπόννησο, την οποία όμως οι Οθωμανοί επανέκτησαν με τη Συνθήκη του Πασσάροβιτς το 1718.
Η συνθήκη σημάδεψε την αρχή της Οθωμανικής παρακμής και την ανάδειξη της Αυστρίας σε κυρίαρχη δύναμη της κεντρικής Ευρώπης.
Η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή πήρε το όνομά της από το ομώνυμο βουλγαρικό χωριό, (σήμερα ονομάζεται Kainarca), στο οποίο υπογράφηκε το 1774 και ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου μεγάλου ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-74), στον οποίο οι Ρώσοι νίκησαν τους Οθωμανούς στη Βουλγαρία. Οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να ζητήσουν ειρήνη και στις 21 Ιουλίου 1774 υπογράφτηκε η ομώνυμη Συνθήκη ειρήνης.
 
 Όσον αφορά τα ελληνικά πράγματα, η συνθήκη μεταξύ των άλλων προέβλεπε και τα εξής:
  • Η Ρωσία επέστρεψε στον Σουλτάνο όλα τα νησιά του Αιγαίου που κατείχε. Συνολικά 18 νησιά, καθώς και την Πελοπόννησο.
  • Η Ρωσία εξασφάλισε το δικαίωμα να διατηρεί στόλο στον Εύξεινο Πόντο, με παράλληλη ελεύθερη ναυσιπλοΐα των υπό ρωσική σημαία εμπορικών πλοίων, καθώς και του ελεύθερου εμπορίου των Ρώσων υπηκόων στην οθωμανική επικράτεια.
  • Η Ρωσία επέβαλε το δικαίωμα προστασίας των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων της Πύλης από τον Τσάρο.
  • Σύμφωνα με το άρθρο 7, «Η Πύλη υπόσχεται να παρέχει συνεχή προστασία στη Χριστιανική Θρησκεία και τις εκκλησίες αυτής»
  • Ο Σουλτάνος αναγνώρισε στη Ρωσία το δικαίωμα δημιουργίας ρωσικών προξενείων σε πόλεις της επιλογής της.

​Σε ό,τι αφορά στα ελληνικά ενδιαφέροντα, με την υπογραφή της Συνθήκης κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα της χρήσης της ρωσικής σημαίας από Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως και η ναυπήγηση πλοίων μεγάλου εκτοπίσματος. Χρησιμοποιώντας τη ρωσική σημαία ο εμπορικός στόλος των Ελλήνων αναπτύχθηκε θεαματικά. Γενικά οι Έλληνες (στεριανοί και νησιώτες) υποτάσονταν ηθελημένα στους Ρώσους και πολλοί εξ αυτών, μετά την υπογραφή της συνθήκης, εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία ιδρύοντας νέους οικισμούς σε εκτάσεις που παραχώρησε η ίδια η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας και ειδικά στους Έλληνες. Αλλά και ένα μεγάλο ρεύμα νησιωτών και πελοποννησίων κατευθύνθηκε στις Μικρασιατικές περιοχές καθώς και σε μεγαλύτερα κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως η Κωνσταντινούπολη.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
​Πηγή: http://www.atheo.gr
​Πηγή: http://www.stintaxi.com
Oι ελληνικές παροικίες της Κεντρικής Ευρώπης

Αξιόλογο κλάδο του δικτύου των παροικιών, που δημιούργησαν οι Έλληνες έξω από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, αποτέλεσαν και οι ελληνικές παροικίες στις χώρες της Αψβουργικής Μοναρχίας. Οι μεμονωμένες, αρχικά, και μαζικές, αργότερα, μετακινήσεις των ελλήνων οθωμανών υπηκόων προς την Αψβουργική Μοναρχία εντάθηκαν κατά το 17ο και ιδιαίτερα κατά το 18ο αιώνα και οδήγησαν στη σύσταση ακμαίων ελληνικών Kοινοτήτων.
Στην ευρύτατη και πολυεθνική αυτοκρατορία των Αψβούργων ανήκαν κατά καιρούς, μεταξύ άλλων, το σημερινό κράτος της Αυστρίας, η Ουγγαρία, η Τρανσυλβανία και οι περιοχές των σημερινών χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Δεδομένης, λοιπόν, της κοινής εξουσιαστικής αρχής, αλλά και της γεωγραφικής γειτνίασης των περιοχών αυτών, κρίνεται σκόπιμη η υπαγωγή κι εξέταση των ελληνικών παροικιών της Αυστρίας-Ουγγαρίας, της Τρανσυλβανίας και των πρώην Γιουγκοσλαβικών περιοχών, σε μία ενιαία ομάδα παροικιών, οι οποίες διαμορφώθηκαν κι εξελίχθηκαν κάτω από ανάλογες συνθήκες.
Mε εξαίρεση τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας (15ος-16ος), οπότε παρατηρήθηκαν μεμονωμένες μετακινήσεις, κυρίως λογίων, προς τις χώρες της Ευρώπης (βασικά προς την ιταλική χερσόνησο και δευτερευόντως προς την κεντρική Ευρώπη και βόρεια Βαλκανική), το κύριο ρεύμα μαζικών μετακινήσεων από τα οθωμανικά εδάφη προς τις χώρες της Αψβουργικής Μοναρχίας άρχισε να σημειώνεται από το 17ο αιώνα και συνδέθηκε με τις ιδιαίτερες οικονομικές συνθήκες της εποχής.
​Η επιθυμία πλουτισμού και βελτίωσης της οικονομικής τους κατάστασης ώθησε πολλούς οθωμανούς υπηκόους στη φυγή από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η φυγή αυτή ευνοήθηκε από την κρίση στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό και την ανάπτυξη του εμπορίου, η οποία προωθείτο τόσο από την οθωμανική κυβέρνηση, που επιθυμούσε να καταστήσει την Κωνσταντινούπολη κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου, όσο και από την Αψβουργική Μοναρχία, που επιδίωκε την οικονομική της διείσδυση στις μεγάλες αγορές της Ανατολής.
​Το κλείσιμο της Μαύρης Θάλασσας από το σουλτάνο για τα μη οθωμανικά πλοία (από το 1592 ως το 1774) και η δημιουργία νέων ή η αναβίωση παλιότερων πόλεων συνιστούσαν βασικές προϋποθέσεις ανάπτυξης του εμπορίου, από τις οποίες επωφελήθηκαν, από το 16ο αιώνα και πέρα, οι ορθόδοξοι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας. Παράλληλα, από το 17ο αιώνα, η Αψβουργική Μοναρχία, αναπτύσσοντας την εγχώρια βιοτεχνία και βιομηχανία της, επιδίωκε να διεισδύσει στις αγορές της Ανατολής για να διαθέσει τα βιοτεχνικά της προϊόντα, αλλά και να βρει πρώτες ύλες. Επειδή, όμως, οι Αυστριακοί έμποροι, αγνοώντας τη γλώσσα και τα έθιμα των βαλκανικών λαών, δεν μπορούσαν να κινηθούν με ευχέρεια στις βαλκανικές αγορές, χρειάζονταν μεσάζοντες στις εμπορικές τους συναλλαγές με τους Βαλκάνιους. Το ρόλο αυτό του μεσάζοντα ανέλαβαν κυρίως οι χριστιανοί υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με δυναμικότερους ανάμεσά τους τούς Έλληνες, Βλάχους και Σέρβους, οι οποίοι πήραν στα χέρια τους το διαμετακομιστικό εμπόριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την κεντρική Ευρώπη, ενώ πολλοί από αυτούς άρχισαν να δημιουργούν εμπορικές κομπανίες και να εγκαθίστανται στα διάφορα αστικά κέντρα της Αψβουργικής Μοναρχίας. Ταυτόχρονα, οι ίδιες οι αψβουργικές αρχές, παραχωρώντας προνόμια και διευκολύνσεις στους βαλκάνιους εμπόρους, τους προσείλκυσαν κι ευνόησαν την εγκατάστασή τους στα διάφορα εμπορικά κέντρα της αψβουργικής επικράτειας ή σε περιοχές αποδεκατισμένες πληθυσμιακά και στερούμενες εμπορικής τάξης (π.χ. η Ουγγαρία μετά την τουρκική κατοχή). Έτσι, ο κύριος όγκος των ορθόδοξων μεταναστών, που έφτασαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις χώρες των Αψβούργων, ταξίδευε με την ιδιότητα του εμπόρου -πραγματευτή στη γλώσσα της εποχής- και καταγόταν από τη Μακεδονία, κυρίως τη Δυτική, την Ήπειρο και τη Θεσσαλία.
​Ορόσημα για τη δραστηριοποίηση των ελλήνων εμπόρων αποτέλεσαν οι συνθήκες του Karlowitz (1699) και του Passarowitz (1718), οι οποίες εδραίωναν τις εμπορικές σχέσεις των Αψβούργων με την επικράτεια του σουλτάνου. Συγκεκριμένα, η συνθήκη του Karlowitz παρείχε μεγάλες διευκολύνσεις στο τουρκικό εμπόριο, ενώ η συνθήκη του Passarowitz -και κυρίως η εμπορική συμφωνία που τη συνόδευε- καθιέρωνε την ελευθερία ναυσιπλοϊας στο Δούναβη για τα συμβαλλόμενα μέρη και για τους οθωμανούς υπηκόους, που εμπορεύονταν στις χώρες των Αψβούργων, τον ευεργετικό τελωνειακό δασμό του 3%, τη στιγμή που για τους εμπόρους-υπηκόους των Αψβούργων ίσχυαν επαχθέστεροι δασμοί. Οι οικονομικές αυτές διευκολύνσεις προκάλεσαν νέα αύξηση των ελληνικών μεταναστεύσεων προς τις χώρες των Αψβούργων.
​Νέο κύμα μεταναστών έφτασε στις αυστριακές επαρχίες μετά τον πρώτο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1768-1774). Πολλοί από αυτούς τους μετανάστες, πιεζόμενοι από τις αυστριακές αρχές να πάρουν την αυστριακή υπηκοότητα, κάλεσαν στα μέρη, όπου είχαν εγκατασταθεί, και τις οικογένειές τους. Ο νέος Αυστροτουρκικός πόλεμος (1787-1791/2) προκάλεσε νέο κύμα ελλήνων ορθόδοξων μεταναστών, προς τις διάφορες επαρχίες της αψβουργικής επικράτειας. Το διάταγμα, όμως, του αυστριακού αυτοκράτορα στα 1789, το οποίο ανάγκαζε όλους τους οθωμανούς υπηκόους, που κατοικούσαν στην Αψβουργική Μοναρχία και ιδιαίτερα στην Ουγγαρία και την Τρανσυλβανία, να πάρουν την αυστριακή υπηκοότητα, δίνοντας τον ανάλογο όρκο πίστης στον αυτοκράτορα, και να πληρώνουν όλους τους φόρους, σηματοδότησε την απαρχή της μείωσης των ελλήνων μεταναστών προς τα εδάφη αυτά.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
Πηγή: http://www.atheo.gr
​
​Πηγή: http://www.stintaxi.com
Έλληνόρθοδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος και εθνεγέρτης. Υπήρξε η πλέον δραστήρια και επιβλητική φυσιογνωμία του νεοελληνικού Μαρτυρολογίου. Η μνήμη του παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα.
Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Κώνστας και γεννήθηκε στο Μεγάλο Δέντρο της Αιτωλίας το 1714 από γονείς θεοσεβούμενους. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο ιεροδιδασκαλείο του Γεράσιμου Λύτσικα στη Σιγδίτσα Φωκίδας και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στη Μονή της Αγίας Παρασκευής στα Βραγγιανά των Αγράφων.
Μόλις τελείωσε το σχολείο δούλεψε ως δάσκαλος στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπακτίας και μόλις ιδρύθηκε η Αθωνιάδα Σχολή στο Άγιο Όρος ήταν από τους πρώτους σπουδαστές της. Παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, με δασκάλους τον Παναγιώτη Παλαμά, τον Ευγένιο Βούλγαρη και το Νικόλαο Τζαρτζούλη και μελέτησε σε βάθος την Αγία Γραφή και το έργο των Πατέρων της Εκκλησίας. Το 1759 ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα στη Μονή του Αγίου Φιλοθέου κι έλαβε το όνομα Κοσμάς. Μετ’ ολίγον χειροτονήθηκε ιερέας.
Τον επόμενο χρόνο, με την προτροπή του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σωφρονίου Β’, ο οποίος είχε εκτιμήσει τις αρετές και το δυναμικό του χαρακτήρα, ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο στο υπόδουλο έθνος, το οποίο συνέχισε αδιάλειπτα για είκοσι χρόνια και επισφράγισε με το μαρτύριό του. Ο πατρο-Κοσμάς πραγματοποίησε τέσσερις μεγάλες περιοδείες σε διάφορες περιοχές του Ελληνισμού, από την Κωνσταντινούπολη ως την Πελοπόννησο και από τα νησιά του Αιγαίου ως την Αλβανία. Κήρυττε το λόγο του Θεού σε γλώσσα απλή και κατανοητή, ενώ παράλληλα ενίσχυε το φρόνημα του υπόδουλου γένους στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Απ’ όπου περνούσε πλήθος πιστών «ραγιάδων» τον άκουγε με πολλή προσοχή. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είπε κάποτε στην ομιλία του σ’ ένα χωριό:
 Ήρθα στο χωριό σας να σας κηρύξω τον λόγο του Θεού. Δίκαιο, λοιπόν, είναι να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Όχι, όμως, με χρήματα, γιατί τι να τα κάνω; Η πληρωμή μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας για να κερδίσετε την αιώνια ζωή.
Ο φλογερός ιερωμένος προέτρεπε να ιδρύουν σχολεία και εκκλησίες, γιατί θεωρούσε το σχολείο θεμέλιο για τη θρησκευτική και ηθική αναγέννηση των Ελλήνων. «Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχης ελληνικόν σχολείον εις την χώρα σου, παρά να έχης βρύσες και ποτάμια» έλεγε. Κατέκρινε όσους Έλληνες μιλούσαν βλάχικα ή αρβανίτικα και τους προέτρεπε να μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά, γιατί «και η εκκλησία μας είναι εις την Ελληνικήν». Από επιστολή του προς τον αδελφόν του Χρύσανθο πληροφορούμαστε ότι ίδρυσε 10 ελληνικά σχολεία της αρχαίας ελληνικής διαλέκτου και 200 δημοτικά σχολεία.
Ο Κοσμάς κήρυττε την εμμονή στην ορθόδοξη πίστη. Η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρεφόταν περισσότερο η διδασκαλία του. «Καθώς ένα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτέρυγας δια να πετά εις τον αέρα, ούτω και ημείς χρειαζόμεθα αυτάς τα δύο αγάπας, διότι χωρίς αυτών είναι αδύνατον να σωθώμεν» έλεγε.
​Η αγάπη και η ευλάβεια προς τον Θεό έπρεπε να εκδηλώνεται και με την τήρηση της Κυριακής αργίας, την οποία όμως κατέλυαν οι Εβραίοι με τα παζάρια. Γι’ αυτό το λόγο κατά τα τελευταία χρόνια της δράσης του επιτέθηκε με ασυνήθιστη οξύτητα εναντίον τους. «Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου και ένας όχι» έγραφε στον αδελφό του Χρύσανθο.
Ο πατροΚοσμάς με το κήρυγμά του προκάλεσε την οργή των Εβραίων της Ηπείρου, οι οποίοι τον διέβαλαν ως όργανο των Ρώσων και υποκινητή επανάστασης των χριστιανών εναντίον του οθωμανικού κράτους στον πασά της περιοχής. Έτσι, καθώς κήρυττε το λόγο του Θεού στο χωριό Κολικόντασι του Βερατίου (σημερινό Μπεράτι Αλβανίας) συνελήφθη στις 23 Αυγούστου 1779 με εντολή του τοπικού ηγεμόνα Κουρτ Πασά και την επομένη κρεμάστηκε από δέντρο στις όχθες του ποταμού Άψου. Το σώμα του ρίχτηκε στο ποτάμι, απ’ όπου το ανέσυρε ο εφημέριος του χωριού και το έθαψε.
Στις 20 Απριλίου 1961, το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ανακήρυξε τον Κοσμά τον Αιτωλό Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όρισε η μνήμη του να εορτάζεται στις 24 Αυγούστου, ημέρα του μαρτυρίου του.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
​Πηγή: http://www.atheo.gr
​Πηγή: http://www.stintaxi.com
​Πηγή: http://planitisekti.blogspot.nl
Πρόδρομος και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Μαγνησίας. Το θεωρούμενο ως πραγματικό του επώνυμο Αντώνιος Κυριαζής ή Κυρίτζης δεν επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη έρευνα. Ο ίδιος προτιμούσε να χρησιμοποιεί ως επώνυμο αυτό της γενέτειράς του, ενώ οι Έλληνες διανοούμενοι που ζούσαν στην εξορία τον αποκαλούσαν Φεραίο, επειδή στην αρχαιότητα η πόλη του ονομαζόταν Φεραί.
Ο νεαρός Ρήγας εγκατέλειψε το Βελεστίνο πολύ νωρίς, αφού πρώτα πήρε την βασική του μόρφωση. Το 1785 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνέχισε τις σπουδές του κι εντάχθηκε στο περιβάλλον των Φαναριωτών, ενώ το 1788 εγκαταστάθηκε στη Βλαχία ως διοικητικός υπάλληλος.
Στα χρόνια που ακολούθησαν διακρίθηκε ως λόγιος και συγγραφέας. Το 1790 και το 1796 ταξίδεψε στη Βιέννη για να τυπώσει τα βιβλία του, μεταξύ αυτών το «Σχολείο των ντελικάτων εραστών», το «Φυσικής Απάνθισμα», ο «Ηθικός Τρίποδας» και ο «Ανάχαρσις».
Ως κορυφαίο έργο του, πάντως, θεωρείται η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας» που περιείχε:
  • τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα
  • μια επαναστατική προκήρυξη
  • τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών
  • το Σύνταγμα του Ρήγα
Το πολιτικό όραμα του Ρήγα συνίστατο στη δημιουργία μιας πολυεθνικής βαλκανικής επικράτειας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Οθωμανούς λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου.
Επεδίωξε, μάλιστα, να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθειά του. Συνελήφθη, όμως, στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι.
Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1748. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και καταγόταν από η Χίο. Η μητέρα του ήταν Σμυρνιά. Τα πρώτα γράμματα τα διδάχτηκε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου δίδασκε και ο παππούς από τη μητέρα του Διαμαντής Ρύσιος. Από αυτόν  κληρονόμησε εκτός από την πλούσια βιβλιοθήκη και το πάθος για την παιδεία και τη μόρφωση.
Όταν ο πατέρας του τον έστειλε στην Ολλανδία ως ανταποκριτή των εμπορικών του υποθέσεων, αυτός επιδόθηκε στην εκμάθηση των ευρωπαϊκών γλωσσών και λιγότερο με το εμπόριο. Αργότερα σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μομπελιέ της Γαλλίας χωρίς να ασκήσει ποτέ το επάγγελμα του γιατρού.
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα για όλη του τη ζωή στο Παρίσι όπου η παρουσία πολλών αξιόλογων ελληνιστών και οι μεγάλες βιβλιοθήκες τού επέτρεπαν να μελετήσει την αρχαία ελληνική γραμματεία και να συγγράψει τα βιβλία που ήθελε. Στη Γαλλική πρωτεύουσα έζησε σε εποχές που στάθηκαν σημαντικές για την ευρωπαϊκή ιστορία και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό: Γαλλική Επανάσταση, Ναπολέων, διαφωτισμός κλπ. που χάραξαν και το δικό του προσανατολισμό.
Μέσα σ΄ αυτήν την κατεύθυνση  τον απασχολούσε σοβαρά η σκέψη πως μόνο αν μορφωθούν οι Έλληνες θα μπορούσαν να ελευθερωθούν. Την πνευματική ανάπτυξη τη θεωρούσε προϋπόθεση για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Το μυστικό της μόρφωσης υπήρχε στους αρχαίους συγγραφείς.
Γι’ αυτό άρχισε να γράφει ακατάπαυστα, σε γλώσσα απλή και κατανοητή και με την οικονομική βοήθεια των αδελφών Ζωσιμάδων εξέδωσε μία σειρά βιβλίων με τίτλο «Ελληνική Βιβλιοθήκη» 17 τόμων. Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αριστοτέλη Ηθικά Νικομάχεια και Πολιτικά, Ξενοφώντα Απομνημονεύματα, Πλάτων Γοργίας κλπ. Πρωτοπόρος του Ελληνικού διαφωτισμού, γι΄ αυτό  δικαιολογημένα θεωρείται ως ο μεγαλύτερος από τους δασκάλους του γένους. Με τα αμέτρητα συγγράμματά και τις διδαχές του, με επιστολές, φυλλάδια, προκηρύξεις, πολιτικοκοινωνικούς  διάλογους  κλπ. συμπλήρωσε το εθνοφωτιστικό του έργο, εμψύχωσε τους σκλαβωμένους Έλληνες και  βοήθησε τόσο στην εθνεγερσία όσο και μετά την απελευθέρωση.
Ένα αξιόλογο κείμενό του, που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι επίκαιρο και καλόν θα είναι να το διαβάζουν όλοι οι Έλληνες και κυρίως αυτοί που μας κυβερνούν είναι «Αι πολιτικαί παραινέσεις προς τους Έλληνες».   Μικρό απόσπασμα αυτού, αναφερόμενο στην πραγματική ελευθερία είναι το ακόλουθο και φυσικά με γλωσσικούς ιδιωματισμούς, όπως δηλαδή  το έγραψε ο  Αδαμάντιος Κοραής:
Ο μεγάλος αυτός σοφός και πατριδολάτρης είχε την ευτυχία να δει έστω και ένα μικρό μέρος της πατρίδας του ελεύθερο από τον τουρκικό ζυγό, νιώθοντας ικανοποίηση και δικαίωση των προσπαθειών του. Πέθανε στο Παρίσι, στις 6 Απριλίου  1833 και ετάφη με φροντίδες μαθητών και φίλων του στο κοιμητήριο του Μονπαρνάς.
Η Ελλάδα ευγνωμονούσα για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο έθνος μετέφερε τα οστά του, που  ετάφησαν με επίσημη τελετή στο  Α΄ Νεκροταφείο των Αθηνών, στις 8 Απριλίου 1877. Το προηγούμενο έτος μάλιστα είχαν στήσει τον ανδριάντα του στα Προπύλαια του Εθνικού Πανεπιστημίου.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
​​Πηγή: http://www.atheo.gr
Πηγή: http://www.stintaxi.com
​
Στη συνέχεια παραθέτουμε τα κυριότερα επαναστατικά κινήματα που έγιναν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως (1453) μέχρι την 25η Μαρτίου τού 1821, που «λησμονήθηκαν» και τα οποία ήταν :
Το 1462, δηλαδή 9 χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, επαναστατεί η Λέσβος, η οποία και απελευθερώνεται. H ελευθερία όμως στο νησί κρατάει ένα χρόνο. Το επόμενο έτος 1.463 η Τουρκία αποβιβάζει στο νησί 10.000 στρατιώτες οι οποίοι προέβησαν σε όργιο σφαγής!

Την ίδια χρονιά (1463) οι Eνετοί, οι οποίοι κατείχαν αρκετές πόλεις της N.Δ. Ελλάδας, ήλθαν σε ρήξη με τούς Tούρκους, για εμπορικούς κυρίως λόγους, με αποτέλεσμα να ενισχύσουν τον πόθο των Ελλήνων για ξεσηκωμό κατά των Tούρκων. Έτσι ξεσηκώνονται στην Πελοπόννησο και για 16 χρόνια διεξάγεται ένας μακρότατος αγώνας κατά των τούρκων! Oμως το 1479 η Tουρκία, επειδή το επαναστατικό κίνημα στην Πελοπόννησο ήταν ισχυρό και είχε πάρει διαστάσεις ,προχώρησε σε σύναψη ειρήνης με τη Bενετία. Μετά την συμφωνία αυτή οι Eνετοί διέκοψαν την ενίσχυση του Ελληνικού αγώνα, με αποτέλεσμα η επαναστατική αυτή προσπάθεια να καταρρεύσει.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1481 υποκινείται επαναστατικό κίνημα στην Ήπειρο, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι οπλαρχηγοί Θεόδ. Kλαδάς καί Θεοδ. Mπούας. Eπαναστατούν 50 κωμοπόλεις και χωριά τής Hπείρου, αλλά λόγω έλλειψης βοηθείας και η νέα αυτή επαναστατική ενέργεια δεν είχε συνέχεια. Έκτοτε, μετά την περίοδο αυτή γίνονται μεν διάφορες επαναστατικές κινήσεις σε ορισμένες περιοχές τής Ελλάδος, άλλα με περιορισμένα αποτελέσματα.
H ουσιαστική τέταρτη κατά σειρά επαναστατική κίνηση γίνεται μετά από 90 χρόνια, το 1571, όταν με την ευκαιρία τής περίφημης Ναυμαχίας τής Nαυπάκτου, κατά την οποία ο Δον Zουάν ο Aυστριακός κατατρόπωσε τον τουρκικό στόλο, οι Έλληνες βρήκαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια νέα επαναστατική περίοδο. Tότε, το 1571, με αφορμή την βαριά ήττα τού τουρκικού στόλου στη Ναυμαχία τής Nαυπάκτου, ξεσηκώνονται η Ρούμελη και η Ήπειρος.
O επαναστατικός αναβρασμός γιγαντώνεται το 1585, όταν επαναστατεί η Ακαρνανία υπό τόν Aρματολό Θεόδωρο Γρίβα. Μαζί του επαναστατούν, την ίδια περίοδο, οι Αρματολοί τής Hπείρου Μάρκος Πούλιος και Mαλάμης. Καταλαμβάνεται και απελευθερώνεται η Άρτα και οι επαναστάτες βαδίζουν κατά τών Iωαννίνων , τα οποία όμως αποτυγχάνουν νά καταλάβουν με αποτέλεσμα η επαναστατική αυτή προσπάθεια να μη έχει συνέχεια.

Μετά από 18 χρόνια, το 1603, γίνεται νέο επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα στο οποίο συμμετέχουν και οι ιππότες τής Mελίττης. Όμως και η προσπάθεια αυτή, παρά τις αρχικές επιτυχίες, κατέληξε άδοξα.
Μετά από 14 χρόνια, το 1617 ο Γάλλος Δούκας Nεβέρ, εξέφρασε την πρόθεσή του να ηγηθεί επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα κατά των Tούρκων. Oι Έλληνες αποδέχθηκαν την πρόσκληση και επαναστάτησαν. Απελευθερώνονται τα Τρίκαλα και οι επαναστάτες, με επικεφαλής τον Eπίσκοπο Tρίκης καί Σταγών Διονύσιο, βαδίζουν κατά τών Iωαννίνων. Oμως η επιχείρηση κατά των Iωαννίνων αποτυγχάνει και η νέα αυτή επαναστατική κίνηση καταρρέει.

Το 1645 ,ξεσπά επαναστατικό κίνημα στα Xανιά από Έλληνες καί Eνετούς μαζί. H επανάσταση επιτυγχάνει και τα Xανιά μένουν ελεύθερα για 15 συνεχή χρόνια!
Tο 1680 επαναστατεί πάλι η Πελοπόννησος σε συνεργασία με τους Eνετούς. H νέα αυτή επαναστατική κίνηση στέφεται από επιτυχία. Έτσι μέσα σε 7 χρόνια, το 1687, ολόκληρη η Πελοπόννησος εκδιώκει τούς τούρκους και περιέρχεται υπό την κυριαρχία των Eνετών.
H επιτυχημένη αυτή επαναστατική κίνηση στην Πελοπόννησο επηρεάζει την κατάσταση στην Στερεά Ελλάδα. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1687 βαδίζουν προς την Aθήνα. Oι Tούρκοι υποχωρούν και κλείνονται αμυνόμενοι στην Ακρόπολη, όπου ως γνωστόν, από βόμβα που έρριξαν τα πυροβόλα τού Mοροζίνι προκλήθηκαν και καταστροφές στο γνωστό τμήμα τού Παρθενώνα που από τότε είναι γκρεμισμένο. Oμως και η επαναστατική αυτή προσπάθεια των επτά (7) ετών έληξε άδοξα, αφού οι Eνετοί «τα βρήκαν» και πάλι με τούς Tούρκους και εγκατέλειψαν τούς Έλληνες … οι οποίοι, ωστόσο διατήρησαν ελεύθερη την Πελοπόννησο μέχρι το 1715 (δηλαδή επί 28 χρόνια), οπότε εκείνη τη χρονιά οι Tούρκοι, την ανακατέλαβαν.
Στη συνέχεια το 1766, υποκινείται νέο επαναστατικό κίνημα, στην Ήπειρο αυτή τη φορά, στο οποίο πρωτοστατεί ο Αρματολός Γεώργιος Παπάζωλης. Όμως και το εγχείρημα αυτό γρήγορα αποτυγχάνει.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1770, καταπλέει στό Αιγαίο ο Ρωσικός στόλος υπό τον Θεόδωρο Oρλώφ. Tο «ονειρο» τών Eλλήνων για ελευθερία ξαναζωντανεύει. Έτσι, τη χρονιά αυτή, με την άφιξη της Mοίρας τού Pωσικού Στόλου στο Aιγαίο, ξεσηκώνονται κατ αρχήν οι Mανιάτες. Και αμέσως μετά επαναστατούν η Aιγιάλεια, η Kορινθία, η Λιβαδειά, η περιοχή Bάλτου και Ξηρομέρου στην Αιτωλοακαρνανία και τα Σφακιά των Xανίων υπό τον Δασκαλογιάννη.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1782, με αφορμή την υπογραφή τής Pωσο-αυστριακής συμφωνίας για την διάλυση τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, (με την κωδική ονομασία «το μάδημα της παπαρούνας» οι Έλληνες ξεσηκώνονται και πάλι, αφού εξασφάλισαν την υποστήριξη τής Αικατερίνης της Μεγάλης, της Αυτοκράτειρας της Ρωσίας, η οποία απέστειλε στο Αιγαίο Μοίρα του Ρωσικού Στόλου υπό τον Λάμπρο Κατσώνη, με σκοπό την υποστήριξη των επαναστατικών κινημάτων κατά της Tουρκίας. Όμως και η προσπάθεια αυτή δεν καρποφόρησε.
Στη συνέχεια, λίγο μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης (1789), οι Έλληνες με την υποστήριξη του Μεγάλου Ναπολέοντα, προχωρούν σε νέα επαναστατική κίνηση, πλην όμως, χωρίς αποτέλεσμα.

Tο 1808 γίνεται νέα επαναστατική κίνηση στήν περιοχή τών Xασίων και τού Ολύμπου με επικεφαλής τόν Παπα-Eυθύμιο Bλαχάβα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
H επόμενη επαναστατική κίνηση ήλθε μετά από 13 χρόνια. Tο 1821. H πρώτη πράξη τής λύτρωσης του Έθνους παίχθηκε τον Φεβρουάριο τού 1821 στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας με πρωταγωνιστές τούς φλογερούς Έλληνες τού Ιερού Λόχου και η δεύτερη πράξη στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου 1821, όταν κηρύχθηκε και επίσημα η Ελληνική Επανάσταση.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
​
Πηγή: http://www.atheo.gr
​
Πηγή: http://www.stintaxi.com
​
​Σουλιώτες ονομάζονται οι κάτοικοι μιας ορεινής περιοχής της Θεσπρωτίας με την ονομασία Σούλι. Έζησαν εκεί από τον 16ου αιώνα έως το 1822, με ένα διάλειμμα 17 ετών (1803 - 1820). Υπήρξαν σκληροτράχηλοι πολεμιστές και είναι γνωστοί για τη μακροχρόνια αντιπαράθεσή τους με την Οθωμανική εξουσία και τη συμμετοχή τους στην Επανάσταση του 1821.
Οι Σουλιώτες κατοικούσαν σε 11 χωριά, σε μια περιοχή με απόκρημνους «υψηλούς και διαβόητους βράχους» (Κάλβος), που ορίζονται από δύο πασίγνωστες βουνοκορυφές, το Κούγκι και την Κιάφα. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ήταν «κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών». Μιλούσαν Αλβανικά και δευτερευόντως Ελληνικά. Ήταν χωρισμένοι σε 47 μεγάλες οικογένειες (φάρες), με σπουδαιότερες αυτές των Ζέρβα, Τζαβέλα, Δράκου, Δαγκλή, Κουτσονίκα, Μπότσαρη, Καραμπίνη και Νίκα.
Το Σούλι, χαλκογραφία του Χ. Χόλαντ.
Σουλιώτης, έγχρωμη χαλκογραφία
Οι Σουλιώτες θύμιζαν λίγο - πολύ τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Από μικροί γυμνάζονταν στα όπλα και δεν γνώριζαν τίποτε άλλο, παρά την τέχνη του πολέμου. Άλλωστε, η φτωχή γη του Σουλίου μόνο λίγα ζωντανά μπορούσε να θρέψει. Έτσι, πουλούσαν προστασία στα γύρω χωριά και συχνά επιδίδονταν σε λαφυραγωγία για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Τιμωρούσαν με θάνατο όσους παρέβαιναν τις συμφωνίες και τις ηθικές αρχές, γι' αυτό στην κλειστή κοινωνία τους ήταν κανόνας απαράβατος η αντεκδίκηση (βεντέτα). Ένα μέρος ων εσόδων τους το κατέβαλαν στο Σουλτάνο για να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους.
Με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκαν σε μια ενοχλητική παρωνυχίδα για την Υψηλή Πύλη και μεγάλος πονοκέφαλος για τους ντόπιους αγάδες και μπέηδες, που έβλεπαν τους ανυπότακτους Σουλιώτες να οικειοποιούνται τις δραστηριότητές τους και να χάνουν μεγάλα εισοδήματα. Έτσι, από τις αρχές του 18ου αιώνα βρέθηκαν στο στόχαστρο του Σουλτάνου και της τοπικής οθωμανικής αριστοκρατίας.
Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων ήταν αυτός που τελικά τους υπέταξε. Η πρώτη εναντίον τους εκστρατεία πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1789 και κατέληξε σε φιάσκο. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου αναγκάσθηκε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τους Σουλιώτες και να καταβάλει τους μισθούς των αρχηγών τους για την ασφάλεια της περιοχής. Αποτυχημένη ήταν και η νέα εκστρατεία του Αλή τον Ιούλιο του 1792. Τα κατάφερε με την τρίτη προσπάθεια, το 1800, όταν είχε φθάσει στην ακμή της δύναμής του, αλλά και πάλι χρειάστηκε τρία χρόνια για τους υποτάξει.
Ο κλοιός έγινε ασφυκτικός για τους Σουλιώτες και στις 12 Δεκεμβρίου 1803, αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν. Ο βασικός όρος της συμφωνίας ήταν να εκκενώσουν τα χωριά τους συν γυναιξί και τέκνοις και με τον οπλισμό τους. Στις 16 Δεκεμβρίου χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες και άφησαν πίσω τους την πατρογονική γη.
Μόνο ο καλόγερος Σαμουήλ παρέμεινε στο Κούγκι με πέντε Σουλιώτες και μόλις πλησίασαν οι Τουρκοκαλβανοί έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της Μονής του Αγίου Αθανασίου, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει πολλούς στο θάνατο. Ο Αλή Πασάς θεώρησε το γεγονός παρασπονδία και ζήτησε εκδίκηση.
Η πρώτη φάλαγγα με επικεφαλής τον Φώτο Τζαβέλα έφθασε στην Πάργα ασφαλής και από εκεί διεκπεραιώθηκε στην Κέρκυρα. Η δεύτερη υπό τους Μποτσαραίους με κατεύθυνση τα Άγραφα, χτυπήθηκε από τον Αλή στη Μονή του Σέλτσου (20 Απριλίου 1804), με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλά θύματα. Η τρίτη φάλαγγα δέχθηκε επίθεση στο Ζάλογγο (16 Δεκεμβρίου 1803). Πολλοί φονεύθηκαν, ενώ 60 γυναίκες με τα παιδιά τους χόρεψαν το Χορό του Ζαλόγγου και γκρεμίστηκαν στα βράχια για μην πιαστούν αιχμάλωτες.
Το Μάιο του 1820 επήλθε οριστική ρήξη μεταξύ του Αλή και Σουλτάνου Μαχμούτ Β' και οι Σουλιώτες βρήκαν την ευκαιρία να επανέλθουν στα χωριά τους στις 12 Δεκεμβρίου 1820, αφού συμμάχησαν με τον πρώην εχθρό τους. Όσο ζούσε ο Αλής, οι Σουλιώτες παρέμειναν πιστοί του σύμμαχοι, αποκρούοντας τις δελεαστικές προτάσεις του Χουρσίτ Πασά, που είχε διαταχθεί από τον Σουλτάνο να εξολοθρεύσει τον ομόλογό του των Ιωαννίνων.
Όταν ο Αλής φονεύθηκε (17 Ιανουαρίου 1822), οι Σουλιώτες συνέχισαν να μάχονται τους Τούρκους υπό τον Μάρκο Μπότσαρη. Μόνο μετά τη συντριβή των επαναστατημένων Ελλήνων στη Μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822), αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν (28 Ιουλίου) και να εγκαταλείψουν και πάλι το Σούλι στις 2 Σεπτεμβρίου 1822. Διασκορπίστηκαν στον ελληνικό χώρο και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στον Αγώνα. Στο τέλος της Επανάστασης μόλις 200 Σουλιώτες είχαν επιζήσει.
Από τα 11 χωριά του Σουλίου, μόνο η Σαμονίβα κατοικείται σήμερα, από ανθρώπους, που δεν έχουν καμία σχέση με τους Σουλιώτες, ενώ σώζονται τα ερείπια του Κουγκίου και του φρουρίου της Κιάφας.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να μεταβείτε στις ερωτήσεις
Πηγή: http://www.atheo.gr
​
Πηγή: http://www.stintaxi.com
​
​Πατήστε στις παρακάτω εικόνες, για να μεταβείτε στις εφαρμογές.